De geschiedenis herhaalt zich

Herhaalt de geschiedenis zich? Muziekpaleis Vredenburg en Hoog Catherijne zijn in de jaren 60′ van de vorige eeuw neergezet. Daarmee verdween een historisch deel van de stad voorgoed. Wat er voor in de plaats kwam was in die dagen qua archtitectuur ongetwijfeld vooruitstrevend en modern. Nu is het verguisd en wordt er een nieuw Vredenburg gebouwd. Het oude muziekpaleis heeft nog geen vijftig jaar dienst gedaan. De akoestiek scheen goed te zijn dus waarom zo’n gebouw afbreken? Om over het modewoord duurzaam maar te zwijgen. Vredenburg is al lang een bouwput en de kosten van de bouw vallen tientallen miljoenen euro’s hoger uit dan begroot. De hele vernieuwing van het stationsgebied staat onder druk. Zo las ik laatst ergens dat het plan om een nieuwe bibliotheek op het Smakkelaarsveld te zetten onder druk staat. Te duur? Wat steekt aan deze plannen is dat veel van de ingrepen van weleer worden teruggedraaid. Grachtje dempen, grachtje graven. Nu weet ik dat het lastig is voor architecten en stedenbouwkundigen om iets neer te zetten dat de tand des tijds kan doorstaan. Iets dat nu de tijdgeest ademt wordt over pak hem beet 15 jaar verguisd. De grap is dat stijlen en modes toch weer terugkeren. Het is een cyclus dus als je wacht is het oude Muziekpaleis vanzelf weer retro. Maar dat zal niet gebeuren…

De foto heb ik van het weblog van Bart van den Dobbelsteen.

Maar goed. De politiek heeft besloten dat er een nieuw Vredenburg komt. Dan is de vraag hoe het er uit komt te zien. Dat er bij dit prestige project nogal wat gezwabberd wordt in de besluitvorming blijkt uit de evolutie van het ontwerp. Een lezer attendeerde mij onlangs op dit onderwerp. Er blijkt een levendige online discussie te zijn over dit nieuwe muziekpaleis. (Er is ongetwijfeld ook een offline discussie.) Je kunt er ook mooi de verschillende foto’s zien van het muziekpaleis en hoe het ontwerp verandert is in de loop der tijd. Om met de woorden van de lezer te spreken: het belooft niet veel goeds dat het ontwerp zo aan verandering onderhevig is. Hij denkt dat bestuurders en betrokkenen met elkaar een Gordiaanse knoop hebben gelegd. Door een mengelmoes van druk, prestige en kokervisie zitten zij in een val. Er lijkt geen weg terug en een nieuw fiasco lijkt geboren te worden. Ik hoop dat hij ongelijk heeft maar ik vrees dat zijn theorie in de buurt van de werkelijkheid komt.